Eind 2016 hoofd van de NHSPraktijkgezondheidsprogramma (PHP), Dr. Clare Gerada, beschreef het werken bij de NHS als “een beroepsrisico”. Reorganisaties, financieringsproblemen en personeelstekorten gaan gepaard met de emotionele stress van de patiëntenzorg, waarbij het PHP is opgezet om ondersteuning te bieden voor geestelijke gezondheid en verslavingen voor degenen die in de gezondheidszorg werken. Nu alleen al in Londen 10% van de artsen hulp zoekt bij het Practitioner Health Program, en een kwart van de geregistreerde artsen afhankelijk is van voorgeschreven medicijnen of drinken om stress te bestrijden, is het een zorgwekkende trend die aantoont dat het met de NHS zelf niet goed gaat. Sinds de lancering in 2008 heeft PHP medische professionals behandeld die verslaafd zijnketamine, heroïneen meer: verslavingen die kostbaar kunnen zijn voor de volksgezondheid, voor de eigen gezondheid van de professionals en voor de reputatie van onze gezondheidszorg. En het is niet alleen Groot-Brittannië waar drugs- en alcoholproblemen voorkomen in de gezondheidszorg: in Nieuw-Zeeland heeft een patiënt met cystische fibrosefilmde de dronken tiradevan een dokter in een ziekenhuis in 2016, terwijl een moeder uit Las Vegas a. de schuld geeftde krachtige bevalling van een dronken doktervan haar baby vanwege medische complicaties. Het is duidelijk dat de medische sector kampt met drank- en drugsproblemen – zowel hier in Groot-Brittannië als over de hele wereld. Hoewel er regelgeving en richtlijnen bestaan, moet de nadruk, naar onze mening, liggen op het garanderen dat werkgevers potentieel schadelijke problemen kunnen onderkennen voordat deze uit de hand lopen.
Dus hoe testen autoriteiten in de medische sector over de hele wereld op drugs en alcohol, waar testen ze op en wanneer testen ze?
Groot-Brittannië
Er zijn geen willekeurige drugstests in de medische sector in Groot-Brittannië: door de jaren heen is dat wel gebeurdvoorstellen daartoe, MaarNHS Werkgevers gelooftdat er “nog steeds geen argumenten zijn voor de invoering van steekproeven”.
In plaats daarvan worden er alleen tests uitgevoerdonder twee omstandigheden: als onderdeel van gezondheidsbeoordelingen en als onderdeel van medische supervisiezaken.
Het eerste doet zich voor wanneer informatie wordt ontvangen die erop wijst dat een arts vanwege een slechte gezondheid niet in staat is zijn of haar taken uit te voeren, dat wil zeggen dat de geschiktheid om zijn of haar praktijk uit te oefenen in twijfel wordt getrokken. Deze tests zijn bedoeld om vast te stellen welke stoffen eventueel worden misbruikt, en om basismetingen te bieden die kunnen worden vergeleken met toekomstige tests. OfficieelRichtlijnen van de Algemene Medische Raadstelt dat de gebruikte methodologie kan variëren afhankelijk van de aard van de zaak, maar bloedtesten worden doorgaans gebruikt voor alcohol- en haartesten voor drugs. Haartesten kunnen ook worden gebruikt voor alcoholtests als er twijfels naar aanleiding van de bloedtestresultaten naar voren komen.
Testen onder “medisch toezicht” houdt daarentegen in dat artsen worden getest tijdens een periode van beperkte activiteit, waarbij de voortgang wordt gevolgd gedurende een periode waarin hun geschiktheid om te oefenen wordt beoordeeld. Hier worden de tests over het algemeen elke drie maanden uitgevoerd (maar kunnen indien nodig frequenter of willekeuriger zijn), waarbij dezelfde testmethoden worden gebruikt als bij gezondheidsbeoordelingen.
In beide gevallen is gekozen voor haartesten als de goedgekeurde testmethode voor drugs, dankzij het vermogen ervan om het gebruik van drugs over een langere tijdlijn aan te tonen: vooral nuttig tijdens testen onder medisch toezicht, wanneer toezichthouders werken aan de rehabilitatie van drugsgebruikers in de medische sector.
ONS
De Drugsvrije Werkplekwet van 1998vereist dat alle federale begunstigden en sommige federale contractanten ermee instemmen drugsvrije werkplekken aan te bieden als voorwaarde voor het ontvangen van een subsidie of contract van een federale instantie. Deeisen van deze wetmaak echter geen melding van testen.
De American Medical AssociationBeleid H95.984 (problemen bij drugstesten door medewerkers)stelt dat drugs- en alcoholtests, via urinetests of andere middelen, beperkt moeten blijven tot drie verschillende situaties: pre-employment waarbij de rol de gezondheid en veiligheid van anderen beïnvloedt; situaties waarin het vermoeden bestaat dat de rol van de werknemer wordt aangetast door middelenmisbruik; en bij het monitoren van revalidatie bij bevestigde gevallen van stoornissen in het middelengebruik.
In een land waar verschillende staten hun eigen wetten hebben, hebben bepaalde staten geprobeerd willekeurige drugstests in de medische beroepsgroep te implementeren... maar dat is niet gelukt. In 2013,twee John Hopkins-artsenriep op tot verplichte willekeurige drugstests – oproepen die werden genegeerd. In Californië,Voorstel 46– die hetzelfde voorstelde – mislukte in de tweede helft van 2014.
Het zijn ook niet alleen verschillende staten die hun eigen regelgeving hebben: zelfs individuele instellingen binnen dezelfde staat kunnen dingen anders doen. In Virginia bijvoorbeeldin 1994 werd een wetsvoorstel aangenomendat willekeurige drugstests mogelijk maakt onder bepaalde leden van het Department of Mental Health, Mental Retardation and Drug Abuse Services. Drugstests op de werkplek zijn echter niet in de hele staat gereguleerd of beperkt:het is aan werkgeversom hun eigen beleid te vormen.
Australië
In Australië heeft de Australian Health Practitioner Regulation Agency een nieuwe maatregel aangekondigdProtocol voor screening op drugs en alcoholbegin 2015, waarin een duidelijk kader wordt geschetst voor de omgang met zorgverleners met registratiebeperkingen die verband houden met eerder middelenmisbruik. Dit protocol voegde verplichte routinematige haaranalyse toe aan het bestaande urinetestregime dat in 2014 werd geïntroduceerd, waardoor testnormen ontstonden die nationaal consistent zijn en met dezelfde rapportagedrempels die in het hele land worden gebruikt.
Voor mensen met een voorgeschiedenis van eerder drugs- of alcoholmisbruik worden haartests op kwartaalbasis uitgevoerd, waarbij de frequentie van de urinetests varieert afhankelijk van hun geschiedenis. De toevoeging van haartesten zorgt ervoor dat eventuele voortdurende patronen van middelenmisbruik kunnen worden geïdentificeerd, waardoor werkgevers meer zekerheid krijgen dat eventuele beperkingen als gevolg van langdurig middelenmisbruik kunnen worden opgespoord.
Net als in Groot-Brittannië en de VS vinden er momenteel geen willekeurige drugstests plaats onder gezondheidswerkers (behalve degenen met een voorgeschiedenis van middelenmisbruik). Het rapport van maart 2014,Testen op schadelijke stoffen bij beroepsbeoefenaren in de gezondheidszorg, door professor Olaf Drummer van het Victorian Institute of Forensic Medicine, legt uit: “Dit zou een duur programma zijn gezien de aantallen van deze beoefenaars in heel Australië, en omdat de beoefenaars op het platteland behoorlijk moeilijk te implementeren zijn, zelfs als de kosten geen rol spelen.”
Nederland
In Nederland is het heel anders.Testen vóór indiensttreding zijn illegaal, terwijl alleen degenen die in de ‘traditionele’ veiligheidsgevoelige beroepen werken, überhaupt aan enige vorm van testen worden onderworpen.
In een offerte ingediend bij aRapport van de Raad van Europain 2007 verklaarden de Nederlandse autoriteiten: “In Nederland worden drugstests gezien als een inbreuk op de privacy volgens artikel 10 (privacy) en artikel 11 (fysieke integriteit) van de Nederlandse grondwet. Onder specifieke omstandigheden kunnen werkgevers inbreuk maken op dergelijke grondwettelijke rechten, op voorwaarde dat er een wettelijke uitzondering is gemaakt.
De vraag of werkgevers drugstests op hun werknemers mogen uitvoeren, hangt sterk af van de specifieke kenmerken van elk geval. Als er een geschil is, wordt dat voor de rechtbank beslecht. Er is in dergelijke gevallen geen beroep aangetekend; tot nu toe heeft ons hoogste juridische ambt, het Hooggerechtshof, geen algemene opmerking kunnen maken over de toelaatbaarheid van drugstests op de werkplek.”
het komt neer op
Over de hele wereld worden drugs- en alcoholtests in de medische sector op zeer verschillende manieren uitgevoerd – als ze al worden uitgevoerd. Het is een sector die wordt gekenmerkt door hoge stressniveaus, wat kan leiden tot een toename van middelenmisbruik. Om deze reden is haartesten de ideale methode om de geschiedenis van middelenmisbruik vast te stellen: in een beroep waar de levens van mensen in gevaar zijn, moeten de autoriteiten een duidelijk langetermijnbeeld opbouwen van de gewoonten van werknemers, en deze opsporen en aanpakken. potentieel schadelijke problemen voordat ze uit de hand lopen.
Willekeurige drugstests worden momenteel in geen van de hierboven beschreven landen gebruikt, waarbij sommigen de kosten als een factor noemen. Zoals de spoedeisende geneeskunde-artsen M R Levine en WP Rennie verklaarden in apapier voor de BMJ, “De impact van middelengebruik op de patiëntveiligheid is weliswaar complex, maar we moeten meer inzicht krijgen, vooral omdat we onze aandacht besteden aan het bereiken van een hoger niveau van patiëntveiligheid.” Naast de kostenbesparingen kan het hebben van een personeelsbestand dat geschikt is om medische professionals uit te oefenen ook levens redden.
