Biden's radicale optie om de schuldenstrijd te beëindigen (2023)

Dit transcript is gemaakt met behulp van spraakherkenningssoftware. Hoewel het is beoordeeld door menselijke transcribenten, kan het fouten bevatten. Bekijk de audio van de aflevering voordat je citeert uit dit transcript en stuur een e-mail naar transcripts@nytimes.com als je vragen hebt.

Van "The New York Times," Ik ben Sabrina Tavernise. En dit is 'The Daily'.

[MUZIEK SPELEN]

In een confrontatie met hoge inzetten deze week ontmoetten president Biden en de leiders van het Congres elkaar persoonlijk in een poging te voorkomen dat de VS voor het eerst in de geschiedenis in gebreke zou blijven.

Vandaag, mijn collega Jim Tankersley over hoe dicht het land nu bij die financiële ramp is en de radicale stap die Biden zou kunnen nemen om dit te voorkomen.

Het is vrijdag 12 mei.

Dus, Jim, de federale regering zit, zoals we allemaal weten, in dit nogal hectische proces om te voorkomen dat de natie haar schulden aflost. En we spraken vorige week in de show over hoe dat deze echt grote uitdaging vormt voor de voorzitter van het Huis, Kevin McCarthy. Maar het vormt natuurlijk ook een hele grote uitdaging voor president Biden. Dus loop me door het dilemma van de schuldlimiet vanuit zijn standpunt. Hoe ziet dit eruit als je Biden bent?

Dus op dinsdag verwelkomde president Biden spreker McCarthy en andere congresleiders van beide partijen in het Witte Huis. En in alle opzichten was dit echt een onderhandeling. De timing van deze gesprekken heeft alles te maken met wat er op dit moment aan de hand is met de schuldlimiet.

Vanuit het perspectief van de president is wat hier gebeurt dat de Republikeinen de natie gijzelen. Ze zeggen in feite dat we de regering in gebreke zouden kunnen laten met schulden, catastrofaal voor de economie, tenzij president Biden instemt met een hele reeks bezuinigingen op de federale uitgaven.

En de president is niet van plan in te stemmen met de brede reikwijdte van de bezuinigingen waarover de Republikeinen hebben gesproken. En hij is echt tegen het idee dat hij überhaupt zou moeten onderhandelen over wat hij in wezen beschouwt als de verantwoordelijkheid van het Congres om de limiet te verhogen om de rekeningen te betalen die het Congres al heeft goedgekeurd.

Begrepen.

Nu, vanuit het perspectief van de Republikeinen, is Biden onredelijk. Ze hebben een wetsvoorstel aangenomen dat de schuldlimiet verhoogt. En ook al komen er touwtjes aan vast die hij niet leuk vindt, dat zou voor hem een ​​reden moeten zijn om te gaan zitten en te zeggen: oké, wat kunnen we hier afspreken?

Rechts.

Met dat in het achterhoofd komen de partijen op dinsdagmiddag naar het Witte Huis. Zij zitten. En er zit echt urgentie achter de gesprekken, omdat we op weg zijn naar wat bekend staat als de X-datum. Het is de tijd dat het ministerie van Financiën niet meer in staat zal zijn om alle rekeningen van de overheid op tijd te betalen. En ambtenaren van Financiën hebben onlangs geschat dat die datum al op 1 juni zou kunnen vallen -

Dat is echt snel.

Ja, het is eigenlijk helemaal geen tijd.

Maar tot nu toe hebben de president en de Republikeinen in het Congres tijdens hun gesprekken bijna geen vooruitgang geboekt bij het vinden van overeenstemming. Ze zitten een beetje vast in een spelletje kip, waarbij ze allemaal met de vinger naar de ander wijzen en verwachten dat ze eerst met hun ogen zullen knipperen, toegeven aan de eisen van de andere partij om een ​​wanbetaling te voorkomen. En dat is op dit moment echt een gevaarlijke positie voor de economie en het land.

Goed OK. Dus tot nu toe waren de dingen eigenlijk een beetje in een patstelling tussen de twee partijen. Wat kan Biden eraan doen?

Welnu, de eerste is dat hij een einde zou kunnen maken aan dat spelletje kip en zou kunnen proberen een deal te sluiten met Spreker McCarthy die acceptabel zou zijn voor zowel de Spreker als de president. En wat dat waarschijnlijk zou betekenen, is een soort overeenkomst die is opgebouwd rond een soort limieten op federale discretionaire uitgaven over een periode van een paar jaar.

Er is met name een reden waarom ambtenaren van het Witte Huis praten over bestedingslimieten als een mogelijk anker van een deal. En het is omdat ze toch niet verwachten dat ze de uitgaven zullen verhogen zolang de Republikeinen het Huis controleren. Dus als ze er gewoon effectief mee instemmen om op schrift te stellen wat ze verwachten dat er al gaat gebeuren, nou, dan zou de president daarvoor kunnen gaan.

Rechts.

Daarnaast gaf de president dinsdag echter te kennen dat hij misschien bereid zou zijn om wat te bezuinigen op een manier waar de Republikeinen al een tijdje op aandringen. Hij zou met name openstaan ​​voor het annuleren van een deel van het geld dat was opgenomen in de stimuleringsrekening die hij in 2021 had ondertekend, maar nog niet is uitgegeven.

Nu schatten de Republikeinen dat annulering $ 50 tot $ 70 miljard zou besparen. Maar dat is een heel klein deel van hun totale voorstel om de schuldlimiet te verhogen en de uitgaven te verlagen, wat neerkomt op bijna $ 5 biljoen.

OK, dus in deze optie zou Biden zeggen: kijk, ik ga akkoord met een meer gematigde reeks bezuinigingen. En in ruil daarvoor, Spreker McCarthy, gaat u door en verhoogt u vrijblijvend de schuldlimiet.

Dat is zeker een van de dingen waarvan veel mensen in Washington verwachten dat ze het resultaat kunnen zijn van deze discussies. Maar het is niet duidelijk dat dat zou werken. Spreker McCarthy zou dat compromis moeten verkopen aan Republikeinen in het Huis. En er zijn er veel die echt hebben geagiteerd voor veel, veel diepere bezuinigingen dan welke deal dan ook met de president met zich mee zou brengen en die zeer waarschijnlijk zouden kunnen weigeren ervoor te stemmen.

Juist, dus grote potentiële valkuilen voor die. Dus wat is dan de volgende optie?

Als de president besluit dat het gewoon niet vruchtbaar is om met de Spreker te praten, kan hij proberen Kevin McCarthy te omzeilen. Hij zou kunnen proberen een deal te sluiten met net genoeg Republikeinse stemmen om samen met de Democraten in het Huis en de Senaat de schuldlimiet te verhogen. Dat zou iets moeten doen om waarschijnlijk vijf Republikeinen in het Huis aan boord te krijgen en bijna 10 Republikeinen in de Senaat. Ze zouden waarschijnlijk deze wetgevende manoeuvre moeten gebruiken, een kwijtingsverzoek.

O, jongen.

[GRIPPEN]:: Ja, het is een manier om een ​​wetsvoorstel ter stemming te brengen in het Huis, zelfs als de voorzitter van het Huis het daar niet wil hebben. Dus in theorie zouden ze dit geheimzinnige proces kunnen doen om een ​​wetsvoorstel in te dienen waar een klein aantal Republikeinen het mee eens zijn om een ​​verhoging van de schuldlimiet goed te keuren met overwegend democratische stemmen.

Het is echt lastig. Wetgevend kost het veel tijd. Er is veel politiek kapitaal voor nodig. En er zijn geen aanwijzingen dat de besprekingen met de Republikeinen gaande zijn of dat er zelfs maar een verlangen is onder de Republikeinen om dit mogelijk te maken.

Begrepen. Deze opties zien er dus niet bijzonder eenvoudig uit. Zorg ervoor dat de Republikeinen instemmen met veel minder dan waar ze om vragen, of overtuig genoeg Republikeinen om hun partij de rug toe te keren.

Nou ja, geen van de wetgevende opties is perfect. Het is waar. En wat de mensen die nu naar het Congres kijken, veel maagzuur bezorgt, is dat ze het moeilijk vinden om te zien hoe het zou werken.

Maar er is nog een andere optie die de administratie afweegt. Het is eigenlijk iets waar ze al maanden over praten, dat vandaag nog steeds op tafel ligt en zou, ik zou het geen nucleaire optie willen noemen, maar een heel groot, gewaagd risico dat de president zou kunnen nemen om te proberen een einde te maken aan deze schuldlimietstrijd door hemzelf.

En wat is die optie?

De president zou kunnen besluiten het Congres te negeren en de schuldlimiet te negeren. Hij zou een theorie van de grondwet kunnen volgen die in feite een grondwettelijke uitdaging vormt voor het bestaan ​​van een schuldlimiet zelf. Het is geworteld in het 14e amendement op de grondwet, dat feitelijk zegt dat de regering haar schulden moet betalen. Het kan niet zomaar niet betalen.

Maar het 14e amendement, zoals het 14e amendement?

Ja, dat 14e amendement. [LACHEN]

Ik bedoel, dat was het amendement dat na de burgeroorlog werd aangenomen. En het ging over slavernij, toch?

Ja.

Dus wat heeft het te maken met de staatsschuld?

OK, het is gek. Maar heb geduld hier.

OK.

Zoals u net zei, wordt het 14e amendement aangenomen direct na de burgeroorlog, in een tijd waarin wetgevers de voorwaarden uiteenzetten waaronder de staten die zich hadden afgescheiden om zich bij de Confederatie aan te sluiten, weer in de Unie zouden mogen komen. Het doet veel dingen. Het verleende bijvoorbeeld het staatsburgerschap aan voormalige slaven. Maar het bevat ook een sectie, sectie 4 als je thuis scoort, waarin staat dat de geldigheid van de staatsschuld van de Verenigde Staten niet in twijfel zal worden getrokken.

En er is een eigenaardige reden waarom ze dat deden. Het ging over de vrees dat zuidelijke staten de politieke macht zouden herwinnen in een nieuw congres. De Verenigde Staten hadden geld geleend om het leger van de Unie in de burgeroorlog te financieren. En er was een zorg dat als zuidelijke senatoren en vertegenwoordigers het Congres zouden controleren, ze gewoon zouden kunnen besluiten: oh, we gaan de mensen van wie we geld hebben geleend niet betalen voor een oorlog tegen onze eigen staten.

Oh, interessant.

Dus wilden ze ervoor zorgen dat er in de Grondwet stond: nee, je moet alle schulden betalen.

Begrepen. Dus ze kwamen weer binnen, met politieke vertegenwoordiging in het Congres. En het idee was, nee, je moet alle schulden accepteren en op je nemen. Je kunt er niet meer onderuit.

Dat klopt precies.

Dus volgens die theorie zou een president, zoals president Biden, kunnen besluiten dat de grondwet de wet overtreft en dat het in dit geval vereist dat de regering nieuwe schulden blijft uitgeven om haar oude schulden af ​​te betalen, ongeacht wat de schuldlimiet zegt.

Dus deze clausule bestaat al heel lang, juist sinds de 19e eeuw. Waarom hebben andere presidenten die met dit probleem te maken hadden, het niet gebruikt?

Het is rond geweest. En dit is niet de eerste keer dat het opduikt. Het kwam aan de orde in een wetsoverzichtsartikel aan het einde van de jaren '90. Maar het kwam echt uit de vergetelheid in 2011.

Toen president Obama dat schuldplafondgevecht had met Republikeinen in het Huis –

In die tijd was er veel ophef over.

Zelfs oud-president Bill Clinton zei dat hij het amendement zou hebben ingeroepen als hij nog president was geweest.

Maar in het Witte Huis van Obama —

Ze hebben dit nooit echt serieus overwogen.

En waarom hebben ze het niet serieus overwogen?

Nou, ten eerste, het is niet duidelijk omlijnd in de Grondwet. De grondwet zegt ook dat belastingen en uitgaven bij het Congres berusten. Het is dus een theorie. En het is een theorie waar enige wetenschap achter zit. Maar het is geen kant-en-klare, "iedereen is het erover eens" interpretatie van de Grondwet.

Maar afgezien daarvan waren er andere overwegingen die het Obama-team dreef toen ze dit niet overwogen en die het Biden-team nu een pauze geven. En de grootste is deze. Zelfs als een president zou geloven dat dit grondwettelijk het juiste is om te doen en deze sprong zou wagen, zou die sprong een aantal zeer ingrijpende gevolgen hebben.

[SERIEVE MUZIEK]

We zijn zo terug.

Oké, dus, Jim, leg me uit wat de gevolgen zouden zijn als de regering-Biden daadwerkelijk besluit om voor dit ding te gaan, de 14th Amendment-strategie.

Ten eerste weten we niet precies wat er zou gebeuren. Maar ik denk niet dat de president op een dag buiten het Witte Huis zou stappen en naar buiten zou rennen en de leegte in zou schreeuwen, ik beroep me op het 14e amendement!

[LACHEN]: Oh, nee?

Maar -

Ik bedoel, onwaarschijnlijk - mogelijk, goede televisie misschien, maar ik denk het niet. Maar nu de deadline van 1 juni nadert, raakt de regering niet meer in staat haar rekeningen te betalen. Dus de president zal in wezen zeggen: OK, ik ga de minister van Financiën bellen en haar vertellen dat we een beroep doen op het 14e amendement. En dus hebben we nog een ronde nodig om geld in te zamelen om onze schulden te betalen.

Zoals, Janet Yellen, de minister van Financiën, kan dat gewoon doen?

Welnu, haar afdeling houdt een zogenaamde schatkistveiling. Het gebeurt constant. En het is wanneer de overheid eropuit gaat en nieuwe obligaties verkoopt aan geldschieters, die de overheid nu in wezen geld geven in ruil voor de overheid die ze later wat meer geld geeft.

Dus Biden belt Yellen op en zegt: doe gewoon nog een schatkistveiling. We doen ze elke week. Doe er deze week een. Dat klinkt goed, toch? Waar is het probleem daar?

Welnu, het probleem zit hem in de veiling zelf. En het is specifiek met de kopers van de staatsobligaties. Ze zijn er om een ​​goede reden misschien niet zo zeker van dat deze schuld die ze zouden lenen, zich in de loop van de tijd daadwerkelijk zal afbetalen.

Als er een constitutionele vraag is of de overheid deze obligaties daadwerkelijk mag uitgeven, nou, dan koopt u misschien iets dat waardeloos is. Dus die kopers in de schatkistveiling gaan doen wat kopers in veilingen de hele tijd doen wanneer ze een risicovoller actief kopen, namelijk dat ze er minder geld voor gaan betalen.

En wat betekent dat effectief?

In feite betekent het dat de overheid een veel hogere rente zal moeten betalen om op korte termijn geld te lenen. Het is net zoiets als een persoonlijke lening afsluiten met een heel hoog tarief.

Maar zouden de financiële gevolgen hier erger zijn dan wanneer de overheid haar schuld gewoon helemaal niet zou betalen?

Waarschijnlijk niet. Ik bedoel, dat is een groot deel van de overweging hier. Ik bedoel, dit zou chaos zijn. Een feitelijke wanbetaling van de schuld zou een verlammende chaos kunnen zijn. Als de schuldlimiet wordt bereikt en we echt de X-datum overschrijden, worden de markten gek, wat Biden ook doet, en niet alleen de schatkistmarkten.

Maar wat er in dit geval gaat gebeuren, is dat de regering er in ieder geval voor zorgt dat dat geld de economie instroomt, wat minder verstorend zal zijn dan wanneer ze gewoon zou stoppen met het betalen van mensen. En de wisselwerking is dat het een heel hoge rente gaat betalen om dat geld te lenen om te blijven stromen.

Dit zijn dus de financiële gevaren. Maar ik bedoel, er moeten hier ook behoorlijk ernstige juridische gevolgen zijn, toch? Ik bedoel, Biden omzeilt in wezen het Congres.

Ja, absoluut. Ik bedoel, het is eigenlijk een garantie dat iemand dit voor de rechtbank zou aanvechten als Biden het deed.

En hoe zou dat eruit zien?

Welnu, de kans is reëel dat een of andere lagere rechtbank ergens in het land zou beslissen dat de regering dit in feite niet kan doen, dat de grondwet niet zegt wat Biden zegt en dat de grondwet alleen de bevoegdheid toekent om belastingen te heffen en uit te geven. met congres. En de regering-Biden zou in beroep gaan. En het zou zeer waarschijnlijk eindigen bij het Hooggerechtshof van de Verenigde Staten, want zo lijken deze grote gevechten tegenwoordig te eindigen.

Juist, juist. Dus OK, het komt bij het Hooggerechtshof. Dan wat?

Welnu, het Hooggerechtshof kan een aantal dingen beslissen. Aan de ene kant zouden ze kunnen besluiten dat de eiser gelijk heeft, dat de overheid geen schuld meer kan uitgeven. En het zou kunnen zeggen dat schuld ongeldig is die zojuist is uitgegeven in de schatkistveiling of dat de overheid de kopers hun geld moet teruggeven. Dus dat zou dan het faillissement veroorzaken dat de regering had geprobeerd te vermijden, alle overheidsuitgaven zouden tot stilstand komen - een behoorlijk erbarmelijke economische situatie.

En vermoedelijk waar die obligatiekopers zich zorgen over maakten, toch?

Juist, precies. Aan de andere kant zou het Hooggerechtshof de kant van Biden kunnen kiezen. En dat kan op verschillende manieren gebeuren. Ten eerste zou het kunnen besluiten dat niemand een rechtszaak kan aanspannen om Biden’s verhuizing aan te vechten, omdat je schade moet aantonen om in een zaak als deze een eiser te zijn. En het Hof zou kunnen beslissen dat, nou ja, niemand wordt geschaad door de regering die schulden blijft uitgeven.

Het tweede dat het natuurlijk zou kunnen doen, is het gewoon eens zijn met deze interpretatie van de Grondwet. Het zou kunnen zeggen dat de president gelijk heeft. Het 14e amendement heft de wet op. En de overheid moet haar schulden blijven betalen. In elk van deze scenario's zou het in feite overeenkomen met Biden dat de schuldlimiet ongrondwettelijk is en deze in feite zou schrappen.

Dus in dat scenario, ik bedoel, als de regering verder zou gaan met deze constitutionele strategie en het werkte zoals je daar beschrijft, zou dat het einde betekenen van deze schuldenlimietgevechten, toch, wat een beetje lijkt van een politieke aardbeving.

Het zou zijn. Het zou een politieke aardbeving zijn. Het is zeker iets dat veel democraten en progressieven die deze interpretatie van de grondwet lange tijd hebben gepusht, graag zouden zien. Ze zouden het een einde noemen aan de overname door de Republikeinse gijzelaar van de schuldlimiet. Op korte termijn zou het echter een grote puinhoop worden voor de operaties van dit congres en deze regering onder deze president.

Beschrijf die puinhoop.

Nou, heel bot gezegd, het zou de Republikeinen echt boos maken. En ze kunnen op verschillende manieren wraak nemen. Een van de gemakkelijkste manieren waarop ze wraak kunnen nemen, is door te besluiten dat het geld dat alle overheidsdiensten financiert die mensen kennen en gebruiken eind september op is. En we gaan gewoon geen wetsvoorstel goedkeuren waarin nog meer geld wordt toegeëigend totdat Biden de koers van de schuldlimiet omkeert.

Dus in wezen, zelfs als Janet Yellen geld inzamelt, met deze schuldveilingen, zijn er manieren waarop het Congres nog steeds behoorlijk serieuze hindernissen kan opwerpen voor de overheidsfinanciën.

Ja, het Congres moet zich het geld toe-eigenen om basisoperaties van de overheid uit te voeren, nu alles van het leger tot het onderwijsdepartement tot de nationale parken. En ze zouden uit protest kunnen besluiten om dat een tijdje niet te doen, of voor onbepaalde tijd, totdat de president aan tafel komt en aan hun eisen voldoet.

Dus zelfs als Biden dit doet en het goed gaat, of in ieder geval niet helemaal ontploft, is het nog steeds behoorlijk politiek riskant voor hem.

Ja, dit is een politieke overweging die binnen de administratie is besproken. En dat risico reikt veel verder dan het Congres. Ik bedoel, ik denk dat het heel eerlijk is om te zeggen dat we geen idee hebben hoe de publieke opinie hierover zou zijn. Het is zeker niet iets waarover openlijk is gedebatteerd. Het is niet uitgezonden in campagnecommercials.

De president is net begonnen met herverkiezing. En hij zou hier een risico nemen, in de hoop dat de kiezers hem zouden belonen voor zijn resolute optreden om te voorkomen dat de natie in gebreke blijft, maar hij maakte zich zorgen dat de kiezers er boos over zouden worden. En vaak als kiezers boos zijn, geven ze de president de schuld. Dus dat is ook een risico voor hem.

Dus, Jim, het grote plaatje hier. Hoe waarschijnlijk is het dat deze strategie van het 14e amendement daadwerkelijk wordt gebruikt door de regering-Biden, ik bedoel, gezien de risico's die u schetst?

Welnu, er gebeurde dinsdag iets heel interessants na zijn ontmoeting met congresleiders.

President Biden heeft een verklaring afgelegd —

- en nam vervolgens vragen van verslaggevers aan.

En hem werd gevraagd of hij zou overwegen om het 14e amendement in te roepen.

Hij zei dat hij ernaar keek.

Hij noemde de juridische redenen waarom het misschien geen goed idee is. Maar hij hield het expliciet op tafel.

Ik denk dat dat belangrijk is. Ik denk dat het zeker veel waarschijnlijker maakt dat het zou kunnen gebeuren dan mensen weken geleden dachten toen de president weigerde het in het openbaar uit te sluiten tijdens deze gesprekken met Republikeinen.

Interessant.

Nu, met dat alles gezegd, denk ik dat er nog steeds een behoorlijke kans is dat, of het nu door middel van een onderhandeling of een staarwedstrijd is of wat dan ook, de president en het Congres eindigen met een overeenkomst om de schuldlimiet te verhogen voordat we de X-datum bereiken. Dat zou kunnen betekenen dat het blikje een klein beetje, een maand of twee, op de weg wordt gegooid om ze meer tijd te geven om over de schuldlimiet te praten. En er is altijd de mogelijkheid dat financiële markten in paniek raken vlak voor een mogelijke wanbetaling en dat zou het Congres kunnen aanzetten tot actie.

Maar ongeacht of Biden daadwerkelijk de trekker overhaalt voor dit idee van het 14e amendement, is het feit dat het zo'n punt van gesprek is geworden op zichzelf niet zinvol? Zoals, we zijn op dit punt gekomen dat deze optie op tafel ligt. Ik bedoel, wat zegt dat ons over waar we nu staan ​​als land, als politiek systeem?

Ik had deze week eigenlijk een interview met iemand die al een hele tijd in Washington rondloopt en met mij sprak over achtergrondinformatie over deze crisis. En wat hij zei was, denk ik, erg resonerend met deze vraag, namelijk: niemand vertrouwt elkaar in Washington zoals vroeger.

Rechts.

Binnen de regering-Biden vertrouwen ze er niet op dat de Republikeinen de schuldlimiet daadwerkelijk op tijd gaan verhogen op dezelfde manier waarop de regering-Obama dat vertrouwde. En Republikeinen vertrouwen er niet op dat Biden ze niet zal omzeilen. Het is dus bijna zichzelf versterkend.

Dat gebrek aan vertrouwen weerspiegelt een verdeeld electoraat, een boos electoraat, mensen die zich in dit land tegen elkaar keren. En ik denk dat het zelfs routinematige dingen, zoals het verhogen van een schuldlimiet, helemaal niet routineus heeft gemaakt. En de president heeft er een beetje genoeg van.

Hij leidde de onderhandelingen in 2011 om de impasse over de schuldlimiet op te lossen. En deze keer is hij er gewoon klaar mee. Hij wil niet onderhandelen over de schuldlimiet. Hij vindt het niet passend. Hij ziet het als gijzeling. En dus om al die redenen voelt dit voor mij niet hetzelfde als die eerdere gevechten. En dat verhoogt de mogelijkheid dat het anders zou kunnen aflopen.

[NADENKENDE MUZIEK]

Jim, bedankt.

Ontzettend bedankt.

President Biden, voorzitter McCarthy en andere congresleiders zouden vanmiddag opnieuw bijeenkomen in het Witte Huis om hun onderhandelingen over de schuldlimiet voort te zetten. Maar donderdag maakte het Witte Huis bekend dat die bijeenkomst was uitgesteld. We zijn zo terug.

Dit is wat u vandaag nog meer moet weten. Donderdag zeiden de openbare aanklagers van Manhattan dat ze een strafrechtelijke aanklacht zouden indienen tegen Daniel Penny, de 24-jarige marineveteraan die een dakloze in de metro wurgde en doodde. Het kantoor van de officier van justitie zei dat het Penny zou aanklagen voor tweedegraads doodslag bij de moord op Jordan Neely in een F-trein op 1 mei. Penny zal naar verwachting vrijdag voor de strafrechtbank van Manhattan verschijnen.

En de Food and Drug Administration heeft aangekondigd dat het formeel een einde heeft gemaakt aan een al lang bestaand beleid om geen bloeddonaties van homo- en biseksuele mannen te accepteren. In plaats daarvan legt het bureau de laatste hand aan nieuwe richtlijnen die alle bloeddonoren verplichten een vragenlijst in te vullen over hun recente seksuele activiteit. De wijziging maakt in feite een einde aan een federaal beleid dat lange tijd als discriminerend werd beschouwd.

De aflevering van vandaag is geproduceerd door Rob Szypko en Alex Stern. Het werd bewerkt door Anita Badejo, bevat originele muziek van Dan Powell en Rowan Niemisto en werd ontwikkeld door Chris Wood. Onze themamuziek is van Jim Brunberg en Ben Landsverk van Wonderly.

Dat is het voor 'The Daily'. Ik ben Sabrina Tavernise. Tot maandag.